Il Divo in Seoul

Als er dus eens een keer een concert is in Seoul, zijn natuurlijk direct ongeveer alle nederlandse vrouwen van de partij. Het hielp natuurlijk ook wel dat de vier mannen ook wel erg fijn zijn om naar te kijken. De CD zelf had ik 1 keer gedraaid en vond het eigenlijk meer een achtergrondmuziekje maar dat was dus niet het belangrijkste en ik moet zeggen 'live' konden de heren erg indrukwekkend zingen. Maar goed, wij waren tijdens het concert merendeel van de tijd bezig te bepalen wie nou precies de leukste was en uiteindelijk was de fransman de favoriet. Wat een geluk toen bleek dat aan het eind van het concert ze alle vier op het podium kwamen zitten zodat alle koreaanse vrouwen gillend en met name giechelend een handtekening konden vragen. En wat is het dan toch fijn dat ik al snel zo'n tien centimeter langer ben dan zo'n kluitje koreaanse vrouwen en je altijd opvalt als buitenlander (en natuurlijk niet te vergeten door mijn oogverblindende knapheid) dus kon ik de lekkere franserd ofwel Sebastian een handje schudden. Het is jammer dat we er geen video van hebben want nu is helaas niet te horen dat hij hier in de microfoon mij de liefde verklaart.

Walter jarig

OK, we zijn even uit de lucht geweest. Druk met verjaardagen van Walter, Casper en Suus en tussendoor nog voor het werk naar Singapore en een lang weekend naar Tokyo.

Op 13 januari dus mijn verjaardag gevierd. Was top, want op een zaterdag en Suus had alles uit de kast gehaald om er een leuke dag van te maken. Het begon natuurlijk met uitslapen (het eerste kado, heaven!) en daarna een ontbijt op bed. Terwijl Edith en Neal op de kinderen pasten zijn wij naar de Spa Day gegaan. Een spa die met name Suus helemaal ontdekt heeft (een maandelijkse facial). Omdat Suus natuurlijk ook een beetje jarig is nemen we allebei een hot-stone massage. Super. 's Avonds hebben we met onze vrienden gegeten in Sortino's, mijn favoriete Italiaanse restaurant, waarvan we de uitbaters Santino (inderdaad Santino Sortino) en zijn vrouw Sonya al redelijk goed leren kennen. Even terzijde, Santino is een Italiaanse Canadees, die altijd met de gebruikelijke mediterane flair en handgebaartjes door zijn restaurant loopt. 'Did you like the prosciutto?', zegt hij dan met vet Italiaans accent. Roept ook altijd luid 'Ciao' en 'Grazie!' als je weggaat. Laatst hoorde we echter van een echte Italiaan, dat 'ciao' ook zo'n beetje het enige Italiaans is dat hij spreekt. Het eten is er echter niet minder om.

Links (van voor naar achter): Joost, Suzanne, Paul, Dany en rechts (vvna) Lisette, Walter, Beatrix, Christian.

Al met al een leuke en gezellige verjaardag, die nog laat eindigde in de befaamde Spy Bar, bekend om dat leuke russische modellenspul, maar laat ik daar maar niet te veel over uitwijden hier.

Overigens heb ik van Suus een paar manchetknopen gekregen, die door Ms Lee, hofleverancier van de expat gemeenschap, zijn nagemaakt van het Tiffany's origineel. Niet van echt te onderscheiden. Helaas braken ze op de eerstvolgende werkdag dat ik ze aantrok direct door midden. We hebben ze maar naar Ms Lee teruggebracht en ik heb bij mijn bezoek aan Singapore de week erna bij de Tiffany's de echte gekocht.

Casper, je moet nog een rondje!

Voor de niet-liefhebbers, deze titel is vrij naar verslaggever Leen Pfrommer die dit in zijn microfoon schreeuwde toen Hilbert van den Duim tijdens het WK schaatsen in 1981 met nog een ronde te gaan reeds de armen in de lucht stak.

Een ander historisch moment in het Nederlandse schaatsen diende zich gisteren aan toen Casper voor het eerst de ijzers onderbond en zijn eerste rondjes maakte op de plaatselijke schaatsbaan. Evenals met het voetballen zien wij welhaast een ongelimiteerde potentieel. Dat wordt nog lastig kiezen straks. En dan hebben we het tennis nog niet eens geprobeerd...

Links: een van de sporadische momenten waarop Casper even steun zocht. Rechts: ook naast het ijs stabiel op de schaats. Oranje muts van papa geleend (hint naar de kernploeg)

Gyeongbukgong in de sneeuw

Vandaag weer hevige sneeuw. Tussen de sneeuwbuien door zijn we naar het Gyeongbukgong paleis geweest, wat weer de nodige pitoresque winterplaatjes opleverde.

Terug in Singapore

Van 23 december tot 1 januari zijn we weer even terug in Singapore. We kunnen in Peter (Vopak collega) en Annemiek hun huis wat, met hun zoontje Mika en de tweeling Ansgar en Isabel, volledig is ingericht voor rondrennende en kruipende peuters en kleuters. Met als extra bonus een eigen zwembad en een maid -heaven. Casper en Mika zijn direct weer goede vrienden, maar er moet snel weer afscheid worden genomen want de familie Van der Brug vertrekt de volgende dag al naar Tioman. Het wordt een leuke week met een niet te missen bezoek aan de dierentuin (waar we onze oude buren uit Tanglin Park tegenkomen), Sentosa (waar Suzanne en ik elkaar 2 uur aan het zoeken zijn), de East Coast (hier kunnen we naar toe fietsen), vele uren in het zwembad (met name Casper is er niet uit te slaan) en natuurlijk shop-till-you-drop (met name in het nieuwste shopping mall VIVO City).

Peter en Annemiek: top dat we jullie huis mochten lenen. Bedankt!


Links: vlnr Mika, Marjolein, Casper, Ansgar en Isabel. Rechts: Christmas in the tropics op Orchard Road


Links: op de fiets aan de East Coast. Rechts: in het zwembad, Casper als 'Tugboat Ted'


Links: op de olifant in de dierentuin. Rechts: The Ludge, een nieuwe attractie op Sentosa, een combinatie van karten en roddelen. Na deze afdaling hebben we elkaar twee uur lopen zoeken.

Op het strand van Sentosa.

West Coast Park

Schoffie

Wij noemen Marjolein de laatste tijd wel eens een schoffie, de onderstaande foto bewijst waarom:

Ze is wel lief natuurlijk en helpt ook goed met de afwas. We hebben haar nog niet verteld dat we ook een afwasmachine hebben. Casper helpt met het kloppen van het pannenkoekendeeg (het laatste pak koopmans pannenkoekenmix, snik).

Raclette met waxinelichtjes

Joost en Lisette hadden op de international bazaar van de SIWA (daar waar Suzanne de Gouda kaas verkocht) 5 kilo Raclette kaas gekocht en we hebben ze geholpen om het op te eten. Klein probleem was dat in heel Korea natuurlijk geen raclette apparaat te vinden is. Na veel gepraat en zoeken in de keuken naar ingenieuze systemen om een raclette apparaat na te bootsen, was dit uiteindelijke de geniale oplossing waar Joost en Walter mee op de proppen kwamen; ze hebben bij toerbeurt de kaas boven een waxine lichtje gehouden.

Zwitsers handwerk, altijd het lekkerst