Homo's bestaan niet ... toch?

Met al die regen nog helemaal vergeten het hoogtepunt van het afgelopen weekend te verhalen. Zaterdagavond afgesproken met Joos, Ah-reum, Lisette, Joost, Hans en een aantal jonge, enthousiaste, tot op het bot gemotiveerde Koreaanse ING stagaires en trainees in de Queen Bar. Tot zover niets bijzonders, ware het niet dat de Queen Bar een onvervalste homo bar is. De ING jongelingen waren er tot het betreden van de desbetreffende bar vast van overtuigd dat homo's in Korea niet bestonden. 'Homofiele is een westers fenomeen, dat gebeurt hier niet'. Wel, dat beeld veranderde vrij snel. De mannen in de Queen bar zijn trots op hun geaardheid en laten het graag zien. Mannen die met elkaar zoenen - soms met zijn drieeen tegelijk - handen in broeken, noem het maar op. Er was geen ontkennen meer aan voor de ING trainees. Homo's bestaan! En het werd nog laat en gezellig.

vlnr ING-stagair 1, Lisette, Joost, ING-stagair 2, Walter, Ah-reum

Regen, regen, regen

Dit weekend had ik een tripje gepland met wat andere Dutchies naar Jeju-do, een eiland in het zuiden van Korea. Op donderdag hebben we de reis afgezegd aangezien er 90% kans op regen was. Geen ideale voorspelling, als je bedenkt dat we wilden gaan duiken, fietsen en golfen.

Onze keuze bleek juist. Inmiddels - het is nu maandag - is in Korea 'code Orange' afgekondigd vanwege de grote hoeveelheid regen. Het is na 'code Red' de een na zwaarste code voor de noodtoestand in Korea. In heel Korea zijn nu 40 doden of vermisten. Zoals wel vaker gebeurd hier, zijn een aantal mensen ge-elektrokuteerd. Niet geheel verbazingwekkend gezien de grote hoeveelheid bovengrondse elektriciteitskabels. In Seoul is de Han river buiten zijn oevers getreden en zijn delen van de olympic express way - de grootste verkeersader van Seoul - ondergelopen. Ook enkele van de 21 bruggen over de rivier staan onder water, waaronder de Banpo-brug vlak bij mijn werk. Het is vandaag een nationale feestdag - is me even ontgaan wat we precies vieren - dus een verkeerschaos is uitgebleven. Dat zal morgen wel anders zijn.






















Wij wonen op een berg, dus nergens last van. De niet aflatende hoeveelheid regen heeft me er overigens niet van weerhouden om na anderhalf jaar weer eens een potje te voetballen. Lekker om weer eens te ballen, maar de spierpijn vandaag is enorm. Zal wel een teken van ouderdom zijn. De wedstrijd heeft me wel een uitnodiging voor volgend seizoen opgeleverd. De naam van het team is - zeer toepasselijk in deze regentijd - de Han River Harriers.

Fijn stukje golfen

Zaterdag gaan golfen met JI - mijn baas - en JH - zijn zoon en collega, zo werkt dat in een familiebedrijf. Relaxed stukje golfen denk je dan. Nou, niets daarvan in Korea. De sport is hier zo populair en vooral statusverhogend, dat het onbetaalbaar is en daarnaast zo druk op de banen dat je op onchristelijke tijden moet beginnen. Vader en zoon kwamen me ophalen om 04.20. In de morgen! Het was overigens de eerste keer dat ik JI zelf achter het stuur zag zitten. Normaal rijdt zijn chauffeur hem altijd rond in zijn witte Koreaanse limousine (Opirus, het luxe merk van KIA), maar gezien het vroege tijdstip had hij de chauffeur maar vrijaf gegeven. Het leverde een dodenrit van 45 minuten op. Gelukkig lag ik nog half te slapen.
Om 05.00 am op de golf club aangekomen treffen we een rij van 80 mensen bij de inschrijving. Als we na een kwartier wachten aan de beurt zijn, zijn de banen al volgeboekt tot 7.15 am. De eerste flight begint om 5.30 als het net licht is. Twee uur wachten dus. Geen nood, er moet toch nog ontbeten worden. Om 5.30 am gaan we vrolijk aan de noodlesoep. Heerlijk op de nuchtere maag.
JI vertelt inmiddels over de historische golfclub. We zijn bij de Seoul Hanyang Country Club, opgericht in 1927 en de oudste club van Korea. Prestigieus en dus prijzig. JI's vader kocht zijn lidmaatschap in de jaren 60 voor 50,000 Won (EUR 41). Inmiddels is de prijs van een lidmaatschap 400 miljoen Won (EUR 330,000). Toen JI het lidmaatschap van zijn vader erfde moest hij 40 miljoen Won (EUR 33,000) aan belasting betalen. Leuk, zo'n erfenis. JH zijn ogen beginnen te glinsteren als zijn vader dit verhaal verteld. Helaas voor JH moet hij nog wel even geduld hebben, want je mag pas lid worden als je 40 bent. Het moet natuurlijk wel een goeie ouwe lullen club blijven.

Het golfen zelf is fantastisch. Een schitterende baan en prachtig weer. Score is redelijk, dankzij een meer dan coulante caddy die de strafpunten niet meetelt. En na afloop natuurlijk gezellig met de hele familie in het bad gezeten.

Dutch oven

'Holland, is that a country?' zegt Frank, de Canadese, ietwat nerd-achtige en olijke leadzanger van de band in de JJ's (JJ Mahoney's - top tent onder het Hyatt). Ja vriend, dat is een land. 'What language do you speak?' Op mijn antwoord dat we daar het mooie zangerige 'Dutch' spreken, begint hij te lachen. 'Ahhh, I know, from Dutch Oven'. Nu weet ik dat de Hollanders de Engelse taal hebben verrijkt met enkele bekende uitdrukkingen, meestal gerelateerd aan onze krenterigheid. Dutch pay, going Dutch, Dutch treat, zijn uitspraken die zelfs de doorgaans gebrekkig Engels sprekende Koreaan kent. Maar Dutch Oven is nieuw voor me. Frank legt uit dat Dutch Oven een Canadese band is, maar belangrijker, het proces beschrijft van het laten van een scheet in bed. Ik heb het even ge-googled en vond de volgende definitie (op de overigens verder interessante website www.askthecouch.com/slang.asp):

Dutch oven (n) - the process of farting in bed with ones partner and pulling the covers over said partner's head. A process with unknown origin or purpose.

Herkenbare practical joke en goed om te weten dat daar nu ook een woord voor is. Helemaal unknown is de origin natuurlijk niet, anders had het geen Dutch Oven geheten. Hebben we na 'Going Dutch', nu in ieder geval een woord bijgedragen aan het Engels met een stuk positievere lading.

Bloggen

JAWEL! we hebben een blog. Nu de hele familie in NL zit heb ik dus mooi mooi de tijd om even een weblog in elkaar te zetten. Wel, dat ging dus vrij makkelijk.

Om maar meteen met de deur in huis te vallen. Het is momenteel vrij stil in het huis. Suzanne, Casper en Marjolein zitten in Nederland en ik bewaak het fort. Het hernieuwde leven van de vrijgezel was wel even wennen. Je hebt opeens wel heel veel vrije tijd. En wat doe je dan? Je vlucht in het bekende. Voetbal kijken of over voetbal praten met andere vrijgezelle mannen. En drinken met de collega's.
Zodra mijn Koreaanse vrienden lucht kregen dat ik alleen in Seoul was, werden de stap plannen al gemaakt. 'Walter, we have to introduce you to Korean nightlife'. Dat ik dat al eerder met ze gedaan had lijken ze iedere keer te vergeten. Vrijdagavond was weer aan mooie aanleiding. We moesten afscheid nemen van de secretaresse. Ms Um is de derde secretaresse die vertrekt in de anderhalf jaar dat ik hier nu zit. Ik geef haar geen ongelijk. Het merendeel van haar tijd zit ze chatten met vriendinnen die waarschijnlijk een soortgelijke loze baan hebben. We hebben nu maar besloten Ms Um niet te vervangen. Ms Cha, secretaresse van de General Affairs afdeling - kan het nog vager? Ja, er is zelfs een General Manager General Affairs - krijgt een duo baan. Ze is nu al zenuwachtig.

Vrijdag dus het afscheid van Ms Um. C Kim, sales manager en rasdrinker heeft een sashimi restaurant uitgezocht. Dit is geen trendy Japans restaurant met een lopende band op de bar en mooie trendy mensen, maar een donkere kelder met dito figuren ergens in de afgelegen steegjes van Gangnam. Goeie tent volgens C Kim aangezien hier de vis nog vers is, niks geen fishfarm spul, maar puur natuur. Hij knikt ter bevestiging naar het acqarium waarin een gehandicapte Octopus treurig rondzwemt.
Ik kom er snel achter hoe de Octopus zijn lichaamsdelen is kwijtgeraakt als er een bord met nog bewegende tentakels op tafel wordt gezet. Ms Cha is er even niet meer bij en valt aan. C Kim houdt met een voldaan 'Good!' een tentakel voor mijn neus. Ik probeer uit te leggen dat ik doorgaans niets eet dat nog beweegt maar verder verzet is zinloos. Voordeel van een nog werkend tentakel is dat het vrij weinig moeite kost om het met je eetstokjes op te pakken. de delicatesse kronkelt zich vanzelf om je stokje. Het viel me eigenlijk nog allezins mee - misschien toch al te lang in Korea. Een beetje vreemd is het wel als eten zich aan je tong vastzuigt, maar met een fikse bite is het wel gedaan met de actie. Het smaakt verder eigenlijk naar niets. Ms Cha denkt hier duidelijk anders over. Ze slurpt in ongenadig tempo de Octopus naar binnen. 'Het is geen wedstrijd' roep ik nog, maar de humor ontgaat de groep. Er wordt veel Soju gedronken en we krijgen nog een fles gratis drank van de uitbater als hij merkt dat ik uit het land van Hiddink kom. De naam van het land kan hij even niet opkomen (serieus). Hij biedt ons een vintage fles APEC raspberry rice wine aan, die hij nog over had van de APEC summit in 2005 (onder meer Bush bezocht Korea). De man weet wel wat hij weggeeft, maar het is 12% alcohol dus de Koreanen zijn allang blij. Om 11 uur weet het merendeel al niet meer wat we ook alweer vierden. C Kim neemt de jongere medewerkers, duidelijk tegen hun zin, mee voor de tweede ronde. Ik neem met een traditionele drie zoenen afscheid van Ms Um - wat een flesje raspberry rice wine allemaal niet kan doen - hetgeen leidt tot totale extase, niet alleen bij ms Um.
Thuisgekomen ga ik even een uurtje op de bank liggen totdat Argentinie-Duitsland begint. Als C Kim om 2.45 am belt zie nog net de herhaling van de laatste penalty.

Zaterdag kijk ik met Huw, Nederlandse Engelsman, en nog vijftig andere Engelsen England - Portugal in de Scrooge Pub. Voor een keer ben ik voor de Engelsen, helemaal als Rooney rood krijgt en Ronaldo weer eens om een kaart vraagt. Portugal verder na strafschoppen. Wederom ongerechtigheid. Nu maar hopen dat de Fransen, die ik bij thuiskomst nog zie winnen van Brazilie, die ontzettend irrante Portugezen, met Ronaldo voorop, naar huis stuurt.

Zondag uitslapen, even naar de driving range en research verricht naar de weblog, wat bestaat uit het lezen van Berghuis' blog. Weer erg vermakelijk. Het leven van een tijdelijke vrijgezel valt niet mee. Maar we hebben wel een webblog. De kop is eraf.