Pumyang Building voetbal

In ons kantoorpand 'Pumyang Building' zijn een aantal bedrijven werkzaam. De eerste drie verdiepingen worden bewoond door het Seoul Clinic Lab (SCL). Opgericht door de medische tak van de familie Lee. Ze doen hier allerhande testen voor artsen en ziekenhuizen en het komt regelmatig voor dat je in de lift staat met wat reageerbuisjes met de onheilspellende tekst 'HIV positive'. Dat is dan tenminste nog een besmettelijke ziekte die je herkent.
Op de vierde zit Soletanche Pumyang of Solpy, een joint venture tussen het Franse constructiebedrijf Soletanche en Pumyang. Op vijf zit Pumyang of wat daarvan overgebleven is. Ze hebben ergens in het land een textielfabriek, die volledig doodgeconcurreerd wordt door Chinezen en verder hebben ze nog wat handelsactiviteiten met een Chineze partner. Op zes zit Vopak Korea, JV tussen Pumyang en Vopak.

Deze zaterdagochtend is een wedstrijd georganiseerd tussen SCL en de rest van het gebouw. De gemiddelde leeftijd van Pumyang - de boys van de vijfde - ligt rond de 70, dus geen bijdrage van deze verdieping. Binnen Vopak Korea is men met name gespecialiseerd in karaoke, dus Mr Lee, de General Manager General Affairs - geen grap -, en ik vormen de Vopak delegatie. Solpy levert de rest van de voetballers. Nou ja, voetballers. De meeste van mijn teamgenoten betreden het veld met een pet of zonneklep (het regende pijpestelen) en sommige hebben hun gewone kleren nog aan. Meer dan de helft is brildragend. 'Maar niet teveel ballen door de lucht geven', denk ik nog. Steun en toeverlaat deze middag zijn Mr Lee en Frederic, Fransman en president van Solpy. De rest kan er geen hout van en dan ben ik nog complimenteus. Ik ben centrale (en enige) middenvelder en het eerste kwartier zie ik alleen maar ballen over me heen vliegen. Ik heb er nog spierpijn in mijn nek van.
We spelen 3 keer 30 minuten. De schade in de eerste 30 minuten valt nog mee, 1-0 achter. In het tweede deel loopt de score al op naar 5-0. In de tweede rust wordt nu ook volop gerookt en bier gedronken. De sfeer is er niet minder om. De derde helft is dramatich, maar levert wel het hoogtepunt van de wedstrijd op. Bij 10-0 krijg ik de bal van Mr Lee en schiet hem van 20 meter (kan ook 30 geweest zijn) diagonaal in de kruising. Zelfs de tegenstander komt me feliciteren. Ze scoren nog twee keer en bepalen de eindstand op 12-1, maar ik kan door mijn goal in ieder geval nog met opgeheven hoofd in de lift stappen.



Links: De as: Frederic - Walter - Mr Lee. De lichaamstaal spreekt boekdelen
Rechts: Aiaiai. Let vooral ook op die prachtige grasmat op de achtergrond. Dan valt onze tuin eigenlijk nog wel mee. Rechts teamgenoot met pet en bril. Links teamgenoot met bril en overgewicht.